Biraz gencim, bekarım ve maceracıyım o yıllarda ve hatta şişman bile değilim

Her fırsatta, uçağa atlar Donetsk havalimanına varır,( o yıllarda Ukrayna, şimdi Rusya) oradan 120 km uzakta ki Mariupol’a bir taksi ile geçerdim…

Aylardan Ocak, hava 15 derece ama -15

Buz, kar, uçsuz bucaksız soğuk her yerde.

Otel’de kalmak yerine, ev kiralamak daha çok işime geliyordu.

Bir kaç gündür, internetten yazıştığım Yulia Hanımefendi’ye

—– Güzel kız, ben bu sabah vardım Mariupol’a , mesajını attım

—– İnanamıyorum Erhan, geleceksin dediğinde şaka yapıyorsun sandım..

—– yok yok, biz Türk’ler dürüst insanlarız, dediğimizi yaparız… Buluşalım mı bu gece?

—– Bilmiyorum ki , havada çok soğuk

—– Yulia’cığım, seni gördüğüm de, eminim benim içimde ilkbahar rüzgârları esecek , adresini ver, seni evden alayım ve güzel bir restaurant’a gidelim

Hiç tanımadığı bir insana, herhalde adresini vermek istemedi.

——- yok yok gerek yok… Kız arkadaşlarım söyledi, yeni bir restaurant açılmış, saat akşam 7 gibi orada buluşalım…ismi ARARAT… Taksiciler bilir, Ulitsa Metalurgov 3

—– tamam güzel kız, saat 7 gibi ARARAT restaurant’ta olacağım…

Bu Ararat neydi yahu?

Ağrı Dağı falan, Bir şeyler hatırlıyorum ama her neyse gidince anlarız…

Sinek kaydı traş, köpüklü banyo, olmazsa olmaz palto ve takım elbise, kış mevsimi , beyaz gömlek yakışmaz, giy laciverti ve davidoff parfümüm her yerde,

Saat akşam altı buçuk gibi,ışıklı tabelası ile tenha bir yere açılmış ARARAT Restaurant’ın önündeyim…

Birazcık erken gelme amacım, canlı müziğe yakın iyi bir masa ayarlamak mekanda….

Kapıyı açtım, Vestiyerin önünden geçtim, Aman Allah’ım dışarıdaki ıssızlığa nispet, içerisi tıklım tıklım…

Ortalığı şöyle bir süzerken ( Allah’ım bu kadar güzel bir kız nassı bir arada olur, öldüm ve cennette hurilere bakıyorumda , öldüğümden haberim mi yok) arkamdan bir ses duydum;

Şef Garson olduğu her halinden belli:

—— Buyrun?

—— Aaaaa iyi akşamlar, iki kişilik bir masa istiyorum

—— çok özür dilerim, bu gece Restaurant’ımız özel bir şirket yemeği nedeniyle başka müşterilere kapalı,

Lütfen yarın misafirimiz olun

—–Offf, bu çok kötü, kız arkadaşımla burada buluşacaktım

—- çok özür dilerim, yapabileceğim birşey yok

Köskös mekanın bahçesine çıktım ve hava eksi 20 ile dans ediyor…

Yulia’yı soğukta beklemek varmış kaderde…

Mekanın kapısı açıldı ve benden daha genç bir adam , pürüzsüz bir İngilizce ile

—–Merhaba, nerelisiniz? dedi

Bu soruyu soran herkese verdiğim klasik cevabımı yineledim.

—– i am from İstanbul Turkey

—– aaaaa dedi adam, siz Ermeni Restaurant’ımıza gelen bu şehirde ki ilk Türk’sünüz herhalde, ve devam etti: sizi Ermeni sandım gerçekten, Şef Garson söyledi, galiba bir arkadaşınızı bekliyormuşsunuz, ben bu restaurant’ın işletmecisiyim…

Buyrun üşümeyin, barda oturun, arkadaşınız gelene kadar…

Şövenistliğim ufak tefek bir kaç ayrıntı hariç hiç yoktur….

Hele hele, New York’ta Üniversite bitirmiş bu yarı Amerika’lı Ermeni kardeş için, soğuk hava ve belde kar için kapris mi yapacağım!!!

—- çok teşekkür ederim, Yulia gelene kadar o zaman barda bekleyeyim…

İçeri girdik, oturdum barda ki tahta tabureye…

Ayıp olur baabından, kafam barmene dönük ve gözlerim Canlı Shanson müziğin ritminde pistte dans eden, soğuğa inat giydikleri mini etekli güzel Ukrayna’lı kızlara bakmayı red ediyor.

Bir iki dakika sonra, beni içeri davet eden centilmen , yarı Amerika’lı yarı Ermeni ama Ukrayna menşeili kardeş yanımda ki tabureye oturdu :

—– siz Türk’ler, dedi, pek bizim gibi votka içemezsiniz

Biraz yerme, biraz küçümseme mi var ne bu cümlede ve bakışlarda!!!!

—- yooooook, dedim votkayı gerektiğinde gerektiği kadar içeriz

Gözlerini kısarak, küçük bir tebessümle:

—– içelim mi o zaman biraz beraber, dedi

—– zevkle kardeşim, dedim

Mekanın patronu, barmen’den Rusça Nimirnof Leks şişesini( konik)istedi buzdolabından ve yanında iki shut bardağı birlikte…

Kapağı açtı, ilk 50’şer gramları doldurdu bardaklara …

—– dazdarovya, dedi ve diktik kafaya…

Yanında ne meyva suyu, ne ağıza atılacak bir parça peynir var

Yan gözle baktı bana

—– iyimisin, dedi?

—– halen soğuk burası, dedim

Kahkaha attı:

—– o zaman ısınalım, dedi ve daha iki dakika olmadan ikinci 50 gramlık shut’ları yuvarladık…

Bildiğin, şövenist Ermeni kardeş votka ile meydan okuyordu, bendenize efendim üçüncü shut’lar mideye inerken…

Umutla baktı bana, ona dur diyeceğimi sanarak, ama hain kedi Şerafettin kıvamında gülüşümle dördüncü shut için onayı verdim…

Beşinci shut’ları daha bara oturalı 20 dakika olmadan yuvarlamıştık….

Keşke bir parça ekmek olaydı…

Yirmi dakikada beş shut içmek,

Zaten başlı başına olaydı)))

Bara yakın masalarda oturanlar, merakla bize bakıyor, fısıldaşıyor, kısa sürede tüketilen yarım litre votkanın devamı olacak mı diye bıdır bıdır aralarında konuşuyorlardı…

Meydan okumasının buralara varacağını düşünmeyen , atıyorum adı Tigran Efendi, altıncı shut’ları doldururken, bir umut geri adım atarım diye bana bakıyordu…

Cevabım shut bardağım ona doğru uzanırken

—— Dazdarovya, oldu…

Artık garsonlar çevremizde, barmen pür dikkat, hele hele o Ukrayna’lı kızlar nassı mavi gözleriyle bakıyor bize, değil 6 , yeminle 16 olsa yıkılmam hissediyorum…

Tigran Efendi yedinci shut’ları doldururken

—- are you sure ( eminmisin) dedi?

—- hundred percent (%100) dedim

Yedinciler boğazdan boş mideye inerken,

Boğazdan lodosta geçen boş gemi gibi Sallandık hem o, hemde ben…

Gözlerini kapattı,

Kafasını bara dayadı,

Yanakları kırmızı,

Alnında pıtırcık ter taneleri;

Eeeee hadi Tigran Efendi…

Şişeyi ilk defa ben elime aldım, sekizinci shut’ları doldurdum …

—– Buyur, dedim

—– hmnıohhhhh, diye inledi

Tek başıma yuvarladım, son shut’ı…

Tabureden kalktım, kenarda duran Paltomu elime aldım…

Tigran’ın omuzuna dokundum ve o tarihi cümleyi söyledim

—– Benim adım Cemil ulennnn

Yulia üç beş dakika sonra, taksiyle geldi, bahçede eksi yirmide, ben ateş gibi yanarken karşıladım onu…

Gece nassı bitti hiç sormayın, hatırlıyorsam namerdim)))

Erhan Şengül

17.07.2023

Meksika Körfezi