Her sezonun sonunda, YouTube üzerinden bütün bölümleri download eder, okyanus günlerimde dakika dakika, gün gün seyrederim…
Bu son on yılda, hep böyle süregeldi…
Dünyanın dört bir tarafından seyircisi olan bu programın, Deniizlerde ki en sadık tek seyircisi belki de benim .
Programda; ne cinayetler çözüldü, ne çok iyilikler yapıldı, ne kavuşamayanlar bir araya getirildi, bilemezsiniz…
Mesela; Giresun’un bir köyünden genç kız günlerce – haftalarca kayboluyor…
Yakınlarda bir derede, uzun süre suda kalmış kadın cenazesi bulununca, bu kız niyetine ( aile de yarım yamalak; galiba bizim kız diye teşhis ediyor) toprağa veriliyor…
Jandarma soruyor Baba’ya;
—- var mı kızını öldürenler için şüphelendiğin???
Baba cevap veriyor ,
—- olsa olsa köyün serserileri Hüsamettin ve kardeşi Necmettin’dir, diyor
Jandarma; Hüso ile Neco’yu alıyor içeri
BİNGO; İki gün süren sıkı bir Jandarma sorgusundan sonra, Hüso ve Neco ayrıntıları ile cinayeti itiraf ediyor.
Mahkeme falan, hop otuz yıla mahkum oluyorlar…
Fakat, beklenmedik bir durum meydana geliyor…
Öldü sanılan; (ismine mesela Halime diyelim) kayıp kız, herşeyden habersiz 6 ay sonra, kaçtığı İstanbul’dan köyüne geri dönüyor…
Eeeeeee; Halime diye bir kız, köyün mezarlığına defnedildi. Peki o kız kim!!!
Aile; meçhul meftanın sahiplerinin bulunması için Programa başvuruyor.
Fakat bana göre, asıl efsane durum; Hüso ile Neco, Halime’yi biz öldürdük, dereye attık diye itiraf etmiş…
Allah Aşkına; şu Jandarmamızın ikna kabiliyetine bakın…
Kibar bir şekilde Jandarma, adamı katil olduğuna bile inandırır bu ülkede))
Nisan/ 2024 bölümlerini dün seyrettim.
Etiyopya’lı 25 yaş civarı bir kız; annesi ile Suudi Arabistan’da Aşçı olarak çalıştığı sırada tanışan Babasını aramaya programa gelmişti.
Kız – Baba ,6 yaşına kadar iletişim halindeymiş…
Babası İzmir’de bulundu; üç yıl önce Covid nedeniyle rahmetli olmuş adamcağız…
Babasının öldüğünü canlı yayında öğrenen, Kızcağız’ın hüznü, gözyaşları iliklerime kadar işledi.
Baba, o kadar ketummuş ki, bu sırrını hiç kimseye söylememiş
Rahmetli, zaten Türkiye’de evliymiş, dört ablası, bir abisi olan, garibim Etiyopya’lı kızcağız, ( belki de olayın şokunda olan) kardeşleri tarafından kabul görmeyince, boynunun bükük kalması çok üzücüydü.
Şimdi kıssadan hisse; dünyanın yedi düvelinde tur attım.
Varlığından haberdar olduğum hiç bir eski hikayem yok…
Ama bir adam on yıldır kesintisiz böyle bir programı seyrediyorsa, demek ki bir tatlı sürprizin umudu mu var gönlünde ne!!!
Düşünsene; Çin’li veya Brezilya’lı yada Almanyalı bir genç kız çıkmış Müge’ye
—- ismi Erhan’mış, Gemide çalışıyormuş, İstanbul’da yaşıyormuş, onu bulmak istiyorum, diye konuşuyor.
Müge’yi, ben Erhan’ı tanıyorum diyerek kaç kişi arar acaba))
Ust Luga Rusya limanına; İskenderun’da tahliye edilecek, kömürü yüklemek üzere yanaştık
Dün akşam Ust Luga’da iki farklı insan yüzü görmek ve mütevazi bir akşam yemeği için mekan baktım…
—- burada hiçbir şey yok, dedi taksi şoförü
Abartmak gibi olmasın; dağbaşı…
—- peki neresi var, dedim?
—- 50 km uzakta, Kingisepp adında 20.000 nüfuslu bir kasabada, eli ayağı düzgün, birkaç kafe var, dedi taksi şoförü.
—- ehh, boşa çıkmış olmayayım, hadi götür beni, dedim
Pazar akşamının tenhalığı var her yerde.
Beş masalı, bir kafede oturmaya karar verdim…
Bir ben varım, bir de iki aile ve henüz taytay yapan bir bebek var iki yan masada …
Rusçam; 10 üstünden 3,5’tan dört))
Hafif çakırkeyf olmuş yan masanın konuşmalarını duyuyorum…
( Benim Rus olmadığım ayan beyan belli, üstelik, Garson ile İngilizce konuşmuşum, o yüzden aileler rahat davranıyor muhabbetlerinde)
Kızlardan birisi diyor ki;
—- kocaman Sultan Sülüman, nasıl sevilir kadın, dizi de öğretiyor Rus erkeklerine…
Sülüman, Roksalana’ya ( Hürrem Sultan) tapıyor…
Zaten Türk Erkekleri çok romantik
Kocalardan birisi hırlıyor
—– Türkler sakallı kıllı bıyıklı ve çok romantik imkansız bir tez…
Zaten Sülüman sadece bir dizi
Kadın cevap verdi
—– Ahhh, Türk kızları çok şanslı
İşte lafın burasında
—- Ben Türk’üm,Ben Türk’üm diye mevzuya dalmak istesemde; masadaki adamlardan kısası 1,90 boyunda olunca, sessizce önüme döndüm…
İşin sonunda, adını bile yeni öğrendiğim bir kasabacıkta pert olmakta var
Sonuçta efendim, Sayın Türk Hanımefendiler; lütfen dünyanın en ücra köşelerinde dahi Türk erkeklerden, Güzel Rus Kızları huşu ile bahsederken, o Türk erkeklerinizin kıymetini bilin
Istanbul Odessa /Odessa Istanbul arası çalışan yolcu gemileri vardı bundan sekiz dokuz yıl öncesine kadar…
Salı Pazarı (Karaköy) kalkış varışlı, Kaledonia ve Gloria isminde iki hurda bu hatta çalışıyordu,ama nasıl albenileri vardı bilemezsin…
Uçağa atlasan 60 dakikada alacağın yolu 24 /28 saatte gidersin ama ; Bahama Tampico arası Lüks Cruise gemisinde olsan ne yazar ; LOVE BOAT dizisinin tillahını yaşarsın bu bir günde…
Zaten denizi bir türlü sevememiş milletiz ” atlarım uçağa giderim, gemi memi ne uraşçam kardeşim” türümüz ağır bastığından dörtyüz yolcu kapasitesinin diyelim ki en fazla otuzu bizim Türk vatandaşı…Ukranyalı yolcu erkekleri, çoluk çocuğu,, gönlü bir adamda olanları ve evli hanımefendileri koy kenara, geriye kalanlar için imam olsan duramazsın durumu mevcut…
Denizde değilde, limanlarda çalıştığım yıllardı; Patronum Cpt.Ulrich ne zaman ” Ukrayna’ya gideceksin iş var” dediğinde ” uçak bileti alma, gemiyle gider ve dönerim ” derdim.
Garibim patronumda ”Kaptan Erhan gemileri ve denizi özlemiş”diye düşünürdü.
Illychevski limanında (Odessa 45 km ) üç günlük işimi bitirdim.Ertesi gün hareket edecek Kaledonia gemisi için bilet aldım…
Sıcak bir yaz akşamüstü ve günlerden perşembe Odessa limanından canım Istanbul’uma doğru yola çıktık
Alt güvertedeki gece clubunün açılmasına bir kaç saat varken dur bir piyasa yapayım baabından salonun oralarda turluyor ve sağı solu kesiyorum.
Onu gördüğümde cafe’de yüksek bir taburede oturmuş, önünde bir çay fincanı ve öyle meraklı aynı zamanda ürkekçe bakıyor ki etrafa, bir sürü güzel kızın arasında o dikkatimi çekti.
Aslında iflah olmaz bir sarışın hayranıyım…Ancak adımlarım, bu uzun siyah saçlı, güzel ve telaşesi yüzünden okunan kızın yanındaki boş tabureye götürdü beni…
Birkaç manevra sonrası, küçükten bir sohbete başlamayı başardım bu biraz balık eti ve tebesümü ömre bedel çekingen hanımefendi ile…
Odessa Devlet Hastahanesi muhasebe bölümünde çalışıyormuş,, hayatında ilk defa yaşadığı şehrin dısına çıkıyormuş, cuma akşamı Istanbul’a varan gemi pazartesi günü kalkacak yaa;; yine aynı gemi ile Odessa ‘ya geri dönecekmiş, zaten bu üç günde gemide kalacakmış geceleri , çünkü Istanbul otelleri pahalıymış,, SultanAhmet Cami ve Ayasofya’yı göreceği, Topkapı Sarayını gezeceği, ve Roksalana^nın (Hürrem Sultan ) mezarını ziyaret edeceği için çoooook heyecanlıymış,, bir sürü resim çekip arkadaşlarına hava atacakmış ve ben Istanbullumuymuşum, emniyetli bir şehirmiymiş, televizyonlarda Ukrayna’lı kadınların bazen saldırıya uğradığı söyleniyormuş, bu nedenle annesi çok korkuyormuş bu geziden…
Biraz yatıştırıcı konuştum, biraz anlattım Istanbul’umu… O çekingenliği ve merakı eksi artı çizgisinden güvene doğru dönmeye başlamıştı…
—– Yemekten sonra aşşağıdaki clup’te buluşalimmi dedim, votka içeriz
Dolgun yanakları kızardı…
—– Ben , dedi votka içmem ki
—– Olsun dedim, çay içeriz…
Sabaha karşı dört gibi onun kamara kapısının önünden ayrılırken, bildiğin ikimizde sarhoştuk…
Uykudan sonra, gemi Karaköy yolcu salonunun önüne yanaşana kadarda beraberdik, öğlen yemeğinde, sonrasında kahve içerken, Istanbul boğazını geçerken ve o hayran Sarıyer Yeniköy Kandilli sahillerini izlediğinde bir cuma akşamı ılıklığında …
Ben timsahım o yıllarda ; pasaport işlemi Türk’lere önce yapıldığı için, hemen limandan çıkar, taksi ile eve gider, çantamı bırakıp, üstümü değiştirdikten sonra Karaköy’e çabucak dönerim onu liman kapısından alır havasındayım…
” seni bu akşam gezdireyim mi?” dediğimde cevap olarak ilk tanıştığımızda tedirgin halini gördüm endişeli bakışlarında…
—- Erhan, belki çok iyisin sen… Ama bilmiyorum ki belkide o bizim televizyonlarda Ukrayna ‘lı kadınlara vuran, kötü şeyler yapan manyaklardan birisin… Evet bu bir gün çok güzeldi gemide… Ama şimdi ben korkuyorum… Zaten yarın bizim tur var, yarın sabah ve pazar günü, rehber ve grupla beraber, çıkacağım dışarı.
Bir centilmen olarak bize ne düşer!!! Elimi uzattım
—– Bol şanslar Taniçka dedim, İstanbul ‘u çok seveceksin…
Cuma gecesi, cumartesi ve pazar bana çok yavan geçti… Arada sırada hatırladım ” acaba ne yapıyor Taniçka (Tanya)” diye…
Aslında topuksuz giymesine rağmen, benden iki üç parmak uzun olması, o uzun boyuna rağmen Sibel Can gibi yandan belli olan usturmaçaları ve hatta sarışınlıkla alakasının bulunmaması dahi benim onu düşünmemi engellemedi…
Çünkü, o ürkekliği belkide beni cezbetmişti…
Pazartesi sabahı uyandım, tatsız tutsuzum… Bir sonraki işim belki bir hafta sonra… Gayesizim ve boşum bu koca İstanbul’da ve koca hafta boyunca…
Plansız yaşamak cazibelidir.. Ansızın karar verdim, birkaç parça elbise, küçük bir çanta hazırladım, atladım taksiye ve ver elini Selanik Pasajı Karaköy’e… Bilet acentasından üç saat sonra Odessa’ya doğru kalkacak Kaledonia gemisine çek bir bilet dedim, en afillisinden bir kamara olsun…
İşim gücüm yok Odessa’da… Ancak acaba kötü bir adammıydı o diye düşünen Tanya’ya hem sürpriz yapacağım ve hemde timsah olmama rağmen kötü birisi olmadığımı ona göstereceğim…
Pasaport işimi hallettikten sonra, çantamı kamaraya bıraktım. Kafenin bulunduğu salona indim. Onu ilk gördüğüm aynı taburede oturuyordu ve yine bir çay fincanı ile…
— Taniçka, dedim aramızda üç beş adım kaldığında…
Döndü baktı sese doğru ; ben olduğumu anladığında, gözlerinde bir parlama oldu ki sanırsın Venüs gezegeni sana koşuyor…
Beklemediğim bir şekilde ve O’ da hayretle beni beklemediği için sarıldı bana sorgusuz sualsiz…
—— ne oldu Erhan, yine iş var Odessa???
—— yok Taniçka, bu gemide sen varsın!!!
Denizde bir koca gün ve Odessa’da üç unutulmaz gün rüya gibiydi… Taaa ki, patronum Ulrich telefonda ” Ehan ( 4 yıl Erhan diyemedi kibar Almanım) you will fly to China sunday afternoon” (pazar günü Çin’e gidiyorsun) diyene kadar…
Cumartesi sabah uçağı ile İstanbul ‘a dönerken beni havalimanından uğurladı Tanya…
Çok zor geçti Çin günlerim, iş ağır ve hata yapmamam gerek kaldığım 45 gün boyunca…
Akşamları limandan otele döndüğümde, çabuk bir duş ve sonrası yastığa kafayı koyduğumda ansızın uykuya daldığım yorgun geceler…
Arada Tanya’nın maillerini görüyorum inbox’ta, bırak cevap vermeyi, okumak dahi zul geliyor… Bazen açıyorum maili ve kötü bir İngilizce ile yazılmış ” Erhan seni çok özledim, ne zaman Odessa ‘ya geleceksin, bak senin için İngilizce öğreniyorum” cümleleri falan…
Ama içimden cevap vermek gelmiyor…
Venüs yörüngeden çıkınca med-cezir etkisi azalmış anlayacağın… Yaşanmış dört güzel gün diyelim ve noktayı koyalım havasındayım…
Onun mailleri azaldı haftalar ilerledikçe… Eğer selam kelam dahi yazsam ona, umut ümit olacaktı, İstanbul hariç hayatı boyunca Odessa dışına çıkmamış kız için…
Aradan iki yıl kadar geçti, artık aile şirketimizde küçük Arap gemileri işleten bir patrondum ve neden bu işe başlamamışım şımarıklığı üstümde…
Kah Kadıköy’deki ofisimde, kah yabancı limanlarda gemilerin peşinde koşturuyorum…
Birgün messenger üzerinden bir mesaj aldım, kim yolladı bu İngilizce mesajı diye baktığımda ilk önce onu tanıyamadım resimlerden…
” nasılsın Erhan diyordu, bak Facebook’ ta nasıl seni buldum diyordu, iyisin herşey yolundamı diyordu”
bir daha baktım resimlere… Aaaaa bu Odessa’lı Tanya, ama resimler photoshop’lumu ne, çok ince duruyor karelerde … Demek ki mesajıda Google Translate ile yazdı hay deli kız…
Birkaç gün sonra messenger üstünden yaptığımız sohbette, şaşırdım kelimesi yetmez, küçük dilimi yuttum..
Tanya’cık internette bir Amerika’lı ile tanışmış, adam atlamış uçağa gelmiş Odessa’ya, aşık olmuş bizim kıza.
Gerçi adam 60 yaşında ve arada 30 yaş fark var ama, asıl sürprizin büyüğü adam dolar milyoneri bir zengin çıkmış.
Kısa bir süre içinde evlenmişler ; adamın Çin’de ayakkabı fabrikası varmış, Tanya’ya Ukrayna’nın çeşitli yerlerinde dört tane ayakkabı mağazası açmış, bırak kendi hayatını artık ailesinde herkes refaha ermiş.
Taniçka, artık İngilizce’yi NewYork aksanı ile konuşuyor, orada bir Villa’da yaşıyor ve tatillerde Bahama yada Hawai’ye falan gidiyormuş…
Resimlerde çok güzel göründüğünü söylediğim için teşekkür ediyormuş, evet evet iki yıl öncesine göre 20 kilo bırakmış, hahaha bendemi resimleri photoshoplumu sanmışım, evet evet figürü artık çok iyiymiş..
Vayyyy be dedim))) ürkek tavşan turnayı gözünden vurmuş diye iç geçirttim…
Artık yılbaşı, doğum günü falan, birbirine mesaj atan facebook arkadaşıydık)))
Belki bir yıl daha geçti aradan, Nikolaev Ukrayna’da yine bir geminin peşindeyim… İş bitti, herhalde yarın dönerim İstanbul ‘a…
Tanya messenger’ den merhaba diye yazdı o gün tesadüfen…
Cevap verdim ” Amerikalı kız, bende şimdi senin ülken Ukrayna, Nikolaev’deyim, yarın Odessa ‘ya geçeceğim.
—— Aaaaaaa Erhan, Annemi ziyaret etmek için bende bir haftalığına Odessa’ ya geldim. Çok şaşırdım şimdi
—— ya Tanya, rastlantının böylesi
—— ne yapalım Erhan, yarın beraber bir akşam yemeği yiyelim mi?
—— sevinirim Tanya
—— Tamam, ben sana hangi restaurantta buluşacağımızı
yazacağım, yarın akşam yedi gibi beni o restaurantta beklersin
—— Ok, yarın görüşmek üzere
Ertesi gün, daha altıbuçukta bana mesajla ismini gönderdiği yerde onu bekliyordum…
Gözüm kapıda ; tam yedide girdi mekana.
Saçlar yine uzun ama artık siyah değil, sonra anladım ki, resimler ile oynanmamış ; yüksek topuk ve verdiği o bir sürü kiloyla, Odessa hastahanesindeki memur Taniçka, olmuş sana Victoria Secret defilesinden çıkmışta gelmiş Miss Tanya…
Takıları, giysileri saati herşey marka ve en önemlisi havası kendine güveni, attığı her adımda bağırıyor, ben Prensesim diyor…
Yanak yanağa öpüştük… Şaşkın bakışlarım çok hoşuna gitti… Oturduk masaya ; nasılsın, iyimisinlerden sonra, sipariş almaya gelen garsona yiyecek bir şeyler ve onunda onayı ile votka istediğimizi söyledik…
Öyle, böyle değil, gözlerimi alamıyorum hatundan…
—— Erhan, biliyormusun bu restaurantı dedi?
—– yok Tanya dedim, ilk defa geldim
Gözlerini hafifçe kıstı ve beklemediğim bir şekilde sesini yükseltti
—- Erhan, burası üç yıl önce beraber geldiğimiz ilk restaurant… Nasıl unutursun????
Mekanı unutmuşum onamı yanayım, ben tanıdığımda YES/NO demeyi bilmeyen kızın İngilizcesi ile beni dövmesinemi dövineyim bilemedim…
Oh My Gosh’ lar havada uçuşuyor…
Şerefe kaldırılan elli gramlık ilk shut’lar içildi, mezeler ağıza atıldı, azcık gerilen sohbete hafif tebessüm ile yumuşayarak devam ettik ; kocasının çok iyi bir insan olduğunu, ona ilk günden beri bir peri gibi davrandığını, NewYork’ta son model arabası ile dolaşmayı çok sevdiğini, geçen ay uzakdoğu tatili yaptıklarını ama Hawai’den sonra oraları pek sevmediğini, boynundaki bu pahalı şeyi kocasının ilk tanışma yıldönümünde hediye ettiğini falan dinledim.
İkinci shut, devamına üçüncü shut yudumlandı… Eskiden konuşurken yüzü kızaran kız, şimdi susmuyor be birader… Öyle havadan geliyor ki üstüme, eziliyorum bildiğin…
Dördüncü shut sonrası, senden ne haber, yine hayatında sadece gemiler ve yüklermi var, peki bakalım halen çapkınlıklar devam ediyor mu, seni hınzırrrr falan…
Bildiğin ona göre ringe çıkmış iki boksörüz ama gülerek kahkahalar atarak marizliyor beni…
Yahu ne zaman içmeye başladı bu kız, İnşallah sarhoş olmaz telaşem vardı beşinci shut bir dikişte yudumlanırken…
Biraz sessizlik oldu masada, elinde çatalla, salata tabağındaki zeytin tanecikleri ile oynuyordu..
—– Tanya iyimisin, dedim
Kafasını kaldırdı, gözlerini dikti bana, önceden planladığı sözcükleri çakırkeyf olmanın rahatlığı ile başladı bana söylemeye…
—- Erhan, rusçan kötüydü senin, Odessa’dan ayrıldığın o ilk gün ben İngilizce öğrenmek için çalışmaya başladım, sadece senin için…
Hergün ama hergün spor yapmayı görev haline getirdim ve salata, çorba ile yaşadım o eski kilolarımdan kurtulmaya çabaladım aylarca, sadece senin için.
Gülmedim uzunca bir zaman , gülmeyi o kadar sevdiğim halde, çünkü geldiğinde Odessa’ya sana sakladım kahkahalarımı sadece senin için.
Belki 20 belki 30 tane mail yolladım sana, istedim ki seni bekleyen birisi var burada, sen görmedin, okumadın, cevap vermedin, değer vermedin bana
Peki Erhan, söyle lütfen bu kötülüğü bana neden yaptın!!!!
Alkolünde etkisi ile gözleri dolu dolu ve yeşilin en vahşi tonunda ; karşımdaki o kadar güzel bir kadın ki ben bir daha nerede rastlarım böylesine…
Ve o kadar haklı ki söylediklerinde…
Cevap bekliyor benden, kötülük ettiğin bir kadının, hiç bir zaman bunu unutmayacağını kanıtlamak istercesine.
Sözcüklerim hem onu kırmamalı hemde şimdi gerçek hislerimi ona anlatabilmeliyim…
Gözlerimi kırpmadan diktim güzel yüzüne ; saçlarına, gözlerine, hokka burnuna ve boyu posuna… Süzdüm, aşağıdan yukarıya ve yukarıdan aşağıya…
Kısa konuştum…
—- Bak Tanya, ben sana kötülük yapmamışım… Asıl kötülüğü bu gece seni gördükten sonra anladım ki sadece kendime yapmışım…
Yarım saat kadar sonra, onu annesinin evine bıraktım, eşine sadık evli bir hanıma olan tüm zerafetim ile…
Gece saat bir, halen uyuyamadım. Dışarıda hava buz…
Rüzgârın oynattığı balkon kapısından arada bir gelen sinir bozucu gıcırtı sesi, kulaklığımda ki yüzaltmışüçüncü defa dinlediğim, canım Ayla Dikmen’in ” “ANLAMAZDIN” şarkısını fütursuzca bozuyor.
Elele sinemada seyretmiştik” Issız Adam ” filmini…
Hiç ayrılmayacağımıza inandığımız, hep huzurda yüzeceğimize emin olduğumuz günlerdi…
— sen bu adamdın, ama artık bitti, ben senin sonsuza kadar yanında olacak kadınınım, demişti;sinemadan çıktığımızda ve benim gözlerim dolu dolu…
Kulaklığımda, sessiz karanlık odanın çığlığında ve şarkının her tekrarında, o anılar perende atıyor göz çukurlarımda.
Onunla beraber iki yıl yaşadığımız evdeyim ; tek başına , bozgun, yılgın , nefessiz…
Uykuya dalmak için aslında iki duble atmak gerek…
Ama haftalardır yoksunluktan kokusu bile yok…
Bu durumda, rüzgarlı balkona çıkıp, sigara tüttürmeli insan, ama alışamadım bir türlü o illete de…
Rakı yok, sigara yok, para yok,uyku hiç yok, huzur tabii ki yok…
Du bi dakka du, o ne derinden gelen ve kulağımda ki müziği bile bastıran gürültü…
Bir ses mi var, yoksa rüya mı görüyorum!!!
Sıyırdım kulaklığı alelacele ve dikkat kesildim…
Yok yok bildiğin, birisi kapıma küt küt vuruyor …
Allah için, üç aydır ödeyemediğim kira için gelen ev sahibi ilk aklıma düştü …
Yahu bu adamla, iki ay içinde herşeyi kapatacağıma dair 10 gün önce el sıkıştık…
Yatakta doğruldum şöyle bir…
Aylardır, iflas ettiğimden beri merhaba demek için bile Allah’ın kulu uğramadı kapıma…
Gece yarısını geçmiş, kim kardeşim bu saatte!!!
Kapıya doğru yöneldim, gözetleme deliğinden baktım nefesimi tutarak…
Gözümü çektim, sonra tekrar baktım…
Gözlerine inanamamak sözünü şimdi anladım…
Kapının öbür tarafında, hayaliyle şarkılarıı yüzlerce defa dinlediğim, beş ay önce, daha iflasımın ilk günlerinde , “benim bu evden gitmem en iyi karar” diyerek ayrılan kadın duruyordu…
gerçekten ne yapacağımı bilemedim o an…
bir defa daha hızlıca vurdu kapıya…
Apartmanı gecenin bir yarısı ayağa kaldırmaya hacet yok..
Anahtarı sağa doğru çevirdim …
Kapıyı açtım…
kısacık saniyelere sığan , ama kocaman ve uzun uzun konuştuk gözlerimizle ilk bakışta….
—-bir hoşgeldin bile yok mu!!!!
—- estağfurullah, gerçekten şaşırdım…
—- şaşırma benim işte…
yoksa, beni kabul etmeyecekmisin???
Ahh be buğulu gözlüm, ne demek bu fakirhaneye seni kabul etmemek…
Kenara çekildim
—- Lütfen buyur, dedim…
İki yıl yaşadığı eve, beş ay sonra ilk adımını attı…
Sormadan sol tarafa döndü, banyoya girdi, kapıyı kapattı…
Birkaç dakika sonra, banyodan çıktı, kafasını beraber aylarca uyuduğumuz yatak odamıza çevirdi :
Bomboş….
Şaşkınlıkla sordu,
—- Erhan, nerede eşyalar!!!…
—- Sen gittikten sonra, orada uyumaya hacet yoktu, ihtiyaç sahibi birilerine verdim…
Başka soru sormadı…
Adı gibi biliyordu, ikinci elciye üç otuz paraya sattığımı…
—- Sen salonda mı uyuyorsun?
—- Evet, koltuğu açıyorum orada uzanıyorum…
—- Uykum var, senin yatağında yatabilirmiyim?
—- Nasıl bir soru, tabii ki,
—- Sen?
—- Ben neresi olsa yatarım, merak etme!!!
Koridorda, yanımdan geçerken salona doğru, sıkı bir alkol kokusunu duydum.
Sarhoş olduğu için mi bana geldi, yoksa bana gelebilmek için mi sarhoş oldu, hiç bilemedim…
Salona girdi, paltosunu çıkardı…
Yatağa uzanma sesini duydum.
Ben, sözlüye kalkmış ilkokul çocuğu gibi ne yapacağını bilmeden koridor – boş oda arasında bir kaç tur yürüdüm.
Uykuya dalsın, salonda ki ikili koltuğa kaykılır, bu imkansız gece de onu seyreder, hayaller kurarım…
—– Erhannnn
—– Efendim?
—– Lütfen gelirmisin
Salona girdim, belki su isteyecek!!
—- Ne olursun yanımda yat
—- Fakat!!!
—- Fakat falan yok, gel lütfen
Usulca uzandım yanına.
Nasıl zor biliyormusun, onunla berabersin ama dokunmaya dahi çekiniyorsun…
En zor anında seni yüzüstü bırakıp giden kadın, belki sabaha sarhoşluğumu fırsat mı bildin der..
Farkettim ki , bende ki çekingenlik ondada var…
Yüzü bana dönük, sokak lambasından odaya sızan ışıkta, gözleri açık ve bana bakıyor…
Seni benim özlediğim gibi mi özledin beni, demek isterdim… Ama sessiz sancılarda kalmak en doğrusu.
—- Erhan !!!
—- Efendim?
—- Başımı göğsüne koyabilirmiyim, eskisi gibi
Sol kolumu açtım, yağmurda ıslanmış bir serçe kuşu gibi sığındı bana. Örselenmiş bu kız, fırtınalara tutulmuş, üzülmüş ve kaçmış korkularından, bir kısa mola istemiş huzurda…
Derin bir nefes çekti :
—- Allah’ım, bir insanın kokusu hiç mi değişmez, nasıl özlemişim bu anı, dedi….
Sessiz kalmam gerek…
Söylenecek bir sürü kelime var sana…
Ama boşver be güzel kız,üzülen kırılan ben kalayım…
Ansızın huzurla uykuya dalıverdi…
Sabah ondan önce uyandım.
Acabalar aklımda tur atıyor.
Yeniden mi başlıyoruz acaba?
Kahvesini şimdi mi hazırlasam acaba?
Başına neyin geldiğini sorsam mı acaba?
Doğruldu yatakta, sessizce banyoya gitti.
Kendini toparlamış şekilde çıktı banyodan.
Mutfakta ki masaya oturduk beraber.
Hazırladığım kahvesini içerken
—– Erhan, bana taksi çağırırmısın, dedi
—– Gidecekmisin?
Gözleri başka yerlerde, bütün gece göğsümde huzurla uyuyan sanki o değil, burada olduğuna bin pişman, sanki 10 dakika daha bu evde kalsa, barajlar yıkılacak, yanardağlar lav fışkırtacak, bombalar patlayacak …
1 – Ukrayna Kiev’li SVETA ile sekiz yıl evli kaldım.. Kızım İnci’nin annesi… Hikaye uzun ama kısaca olmadı bir türlü diyelim, ayrıldık medeni bir şekilde…
2 – Sonra internette Alina ile tanıştım… Sevastopol, Ukrayna’ lı, İki ay falan yazıştık… Ben onu beğendim, o bana güvendi… Gelsene dedim, beraber tatil yapalım…
Geldi… Foça’ya gitmek için onu Adnan Menderes ‘te karşıladım…
Otele vardık… Kayıt yaptırıyoruz resepsiyonda… İsmini gördüm pasaportunda : SVETA
Sordum bu ne!!!
—– Alina internet isim dedi , gerçek Sveta..
Bir yıl beraber yaşadık… Hep Aliş dedim ona.. Sonra evlenmek istedi… KAÇTIM..
Biraz zaman geçti, iş için Sevastopol’a gittim… Helallik dilemek için aradım buldum onu..
—–Senden sonra o kadar kötü günler yaşadım ki dedi, ben seni affetsem, o zaman yanımda olan ANNEM yaşadıkça seni affetmez…
3 – Yine internet falan… Macerada seviyorum, Ukranya’da küçücük bir kasabadayım Komsomolsk isminde… Yeni kahramanımın ismi ne!!! Hadi yaaaa diyeceksiniz : SVETA…. Vallahi doğru)))
İki yıl sürdü aşk meşk işleri… Tanıştığımızda şımarık paralı bir ukalaydım… İflas ettim… Ofisi, cebimde sadece demir liralar kalmışken kapattım… telaffuz etmekten korktuğum bir borç sırtımda.. Şaşaalı günler bitti…
O ise, eşyasını topladı Kartal’daki evimizden, çekti gitti çulsuzdan…
Son koca 15 yılda üç Ukranya’lı hanımefendi vardı hayatımda ve bizim Ayşe, Fatma benzeri hepsi SVETA
Annemle muhabbet ediyoruz…
— Oğlum Ukranya’lı kadınları çokmu beğeniyorsun?
Heşeyimi bilen anacağıma diyorum ki
— Evet be Annem
— Tamam karşı değilim Ukranya’lı kızlara, bulursan yakışanı, hoşgeldi ailemize… Ama senden bir ricam var..
— başım üstüne anam
— artık hiç bir SVETA olmayacak hayatında..
—- Söz SANA )))
Bu konuşmadan birkaç ay sonra.. Odessa’da, 80’ler, 90’lar çalan bir pub’ın barında, sakin bir akşam, taburede votka, meyvadayım…
Sol tarafıma bir afet geldi ki sormayın gitsin… Sarı saçları kahküllü ve omuzlarda dans ediyor, gözlerine mavi demek günah, bildiğin lacivert bakıyor… O’da benim gibi tek başına.
Üç beş dakika sonra hafifçe döndüm ona
—- privet ( merhaba) dedim
Küçük bir tebessüm ile
—- privet, dedi Martini Rosso kadehini hafifçe bana doğru kaldırırken
Offffffff, bildiğin kaleciyide geçmiş, boş kaleye topu süren santrofor kıvamındayım.
News
imkansız bir tez…
