1983 yılında liseyi bitirdikten sonra, Üniversite sınavlarında çok arzu ettiğim ( o zaman ki adıyla Yüksek Denizcilik. Okulu) İTÜ Denizcilik Fakültesini kazandım.

Yaş 17, okula gireli bir ay olmuş ama sanırsın üniforma sırtımda yaa, Kaptan – ı Derya gibi hissediyorum kendimi.

Denizcilik eğitiminde ( o zaman zul – zor gelen) şimdi yüzde yüz gerekliliğine inandığım yatılı okul hayatına başladım.

Pazar akşamları Tuzla’daki okula dönmek bildiğin ölüm kasvetinde, ama eğer hafta içi ceza almamışsam cuma günü Ümraniye ‘deki baba evine gelmek kanarya kuşunun şakıması gibi gönlüm cıvıltılı.

İşte bu hafta sonu izinlerimde bizim sokağa yeni taşınan bir kızı zaman zaman görmeye başladım.

Güzel mi güzel, havalı mı havalı, benden olsun en fazla 1-2 yaş küçük…

Saçlarını sallaya sallaya bizim sokaktaki bakkala geliyor ; o geliyor ama benim aklım gidiyor.

O masmavi gözler var ya; alıyor beni bulutlarda tur attırtıyor. Kolay değil delikanlıyım, kalbim pıt pıt attı işte bu sarı şekere.

Yine bir hafta sonu izindeyim ; bizim bahçeli evin duvarında Cem ve Ertunç ile oturmuş muhabbet ediyoruz.

Ertunç dürttü beni ” hey bak senin kız”

Kafamı çevirdim, evlerinin olduğu aradan çıktı, çarşı yönüne doğru hızlı adımlarla yürüyor. Atladım duvardan aşağıya, zaten bir kaç aydır fırsat bekliyorum konuşmak için : gün bu gündür kardeşim. Arkadaşlarıma ” hadi inşallah” dedim ve hızlı hızlı yürüyen afete doğru koşmaya başladım…

Yanındayım.

—- merhaba

—-…………..

—- beraber yürüyebilirmiyim!!!!

—-……………

Haftalardır zaten ilgimi biliyor, solundayım onun, şöyle kafasını bir on derece döndürdü, anlayacağın yan gözle baktı hınzırca ve bıyık altı gülerek sessiz ve hızlıca yürümeye devam etti.

Israrlıyım

—– sessizliğini evet mi anlamalıyım!!!!

—– ..…………..

TRT lojmanlarının arkasından, beraberce çarşıya doğru yöneldik.

Yıl 1983, bir kızın elini tutmak evlilik nedeni…. Konuşuyorum, konuşuyorum, konuşuyorum ama o tek kelime cevap vermiyor, bazı bazı arada söylediklerime çapkınca tebessüm ediyor yaaa; farzet ki nişanı takmışız hissediyorum…

Bizim sokaktan Ümraniye çarşı öyle böyle yürüyerek, on – oniki dakika alır .

Bu kısa sürede belki 1000 kelime laf ettim, o kadar sessiz kaldı ki, bu kızın vallahi bir ara kulakları duymuyor sandım.

Alemdağ caddesine bağlandık, o zamanın hipermarketi, şimdilerin A101 misali bir bakkal irisi yerin önündeyken, Aaaaaaaaa ilk defa konuştu.

—– bekle beni. dedi….

Marketin içine girdi.

” sesi ne kadarda güzelmiş beee”

Bir kaç dakika sonra çıktı dışarıya, elinde on kilo civarı file içinde satılan patateslerden var.

Yanıma doğru geldi, uzattı patates çuvalını

—– Tut şunu, dedi

—– emrin başüstüne sultanım

Dönüş yolundayız ; o söylediği bir kaç kelimeden sonra yine sessizliğe büründü.

Ben kendim konuşuyor, kendim dinliyorum, arada söylediklerime verdiği o ince tebessüm, offfff off.

Patates çuvalını taşırken kan – ter içinde kalsam da, kanımca bu güzelliği, iltifatlarım, centilmenliğim ile acayip etkiledim. .. Sokağa vardığımızda, ayrılmadan kesin randevuyu kopartırım…

Askeriyenin köşesini döndüğümüzde son 100 metre : altın vuruş zamanı…

—— Yarın pastaneye gidelim mi? Supangle yeriz)))

—— ………………

—— ya hadi yaaaa

Ayrılacağımız yere kaldı azıcık, sırtımdan terler akıyor, ama kızda henüz tık yok…

Adımlarımız yavaşladı, herhalde yarın için saat verecek, belki teşekkür edecek…

Kaldırdı kafasını, ellerini uzattı.

——- ver patatesi bana

Uzattım çuvalı…

Gözlerim, gözlerinde ; duymayı beklediğim kelimeler ile mutlu olacağım baabından mesut bir ifade var yüzümde)))

36 yıl önce duyduğum o bomba cümle halen bana kahkaha attırır…

Gözlerini kıstı :

—— Sen varya sen ; patates taşımaktan başka bir işe yaramazsın

Sonra sarı saçlarını savura savura evinin kapısına doğru koştu.

Hikayenin devamı başka zamana))))

Erhan Şengül

Eylül 2019

Kiev Ukrayna