Kuzeyden güneye, bir korsan bölgesi geçişi daha bitti… Şükür halimize. Gerçek anlamda, ilk defa bu bölgede tedirgin oldum… Çünkü Husiler, bana çok uzak olmayan MT POLLUX Gemisini 3 füze ile vurdular… Tekrar paylaştığım bir pazar sabahı hikayesi ile bütün dostlara Günaydınlar olsun… Okuyanların gözü, okumayanların canı sağolsun..
Aradığını bulamamak kötü, Peki aradığını buldum sandığın zaman uğradığın hayal kırıklığına ne demeli!!!
Yıl 2014, Japonya’da Nagoya limanındayız…
” Bu gece dışarı çıkacağım, önerebileceğin iyi bir bar var mı?” oltama yakalanan üç-dört Japon Hanımefendinin resimleri arasında, tabii ki siyah saçlarını sarıya boyatmış olan Akemi Hanım ile, diğerlerini geride bırakarak Hamamatsu metro istasyonunda buluşmak üzere sözleştik.
Nagoya’dan Hamamatsu metro istasyonuna gitmek için, farzet ki Halkalı’dan metroya bindin, Sabiha Gökçen havalimanı metro istasyonuna geleceksin…
Değer be yahu; Allah’ın Japonya’sında sarı saçlı bir afet bulmuşsun, daha ne istiyorsun…
Vardım oraya…
Beklemeye başladım, bekliyorum bekliyorum; gözlerim bir radar gibi, sağda-solda her yerde, ve tam ekildik mi diye düşünürken:
—— Eraaaaa, diye seslenen Akemi’yi gördüm…
Koşar adım bana doğru geliyor…
Bakın; ben resimlerde filtre olayının olduğunu ilk kez orada, o an öğrendim.
Evet 2012 yılında Kherson/Ukrayna’da Öğretmen Natalie Hanım ve onun arkadaşı Anna Hanım ile bir deneyim yaşamıştım…
Bu iki hanımefendi, ünlü vkontakte Rus Facebook’unda 15 yıl önceki resimleri ile beni araklamışlardı…
Allah için, o resimlerde filtre yok, sadece zaman farkı vardı.
Fakat, bu Akemi Hanım’ın yaptığı düpedüz dolandırıcılık…
Resimler güncel ama, al resimi eline ve geçsin karşına Akemi; buyrun size Japon teknolojisi…
Yaptığı aşırı makyaj, boyalı sarı saçlarını saldığı açık omuzları ve bayağı kısa minisiyle dahi durum kurtulmuyor, o derece yani…
Ofisten biraz geç çıkmış, eve gidip üstünü değiştirmesi vakit almış, metronun birisini de kaçırtması tuz biber ekmiş, aslında insanları bekletmeyi hiç sevmezmiş, kusura bakmayayım tamammıymış, zaten gideceğimiz bar çok uzak değilmiş, taxi ile beş dakika sürermiş serenadından sonra, bana geriye kalan tek duygu acil üstüste tekila içmem gerektiğiydi…
Bar, European style, Irish pub tarzı bir yerdi. Müziğe uzak, sakin bir masaya oturduk…
Susiler, tatsız tuzsuz bir kaç yiyecek ile beraber, gelsin biralar, gitsin Jose Cuervo’lar derken, Rus’ların teorisi bir defa daha tuttu:
Çirkin kadın yoktur, az vodka vardır…
Bu Akemi, ne güzel gülüyor, saçlarıda sarı ve parfümünden esintiler ne kadaa iyi ılık ılık yüzüme vuruyor.
— hey garson 2 Corona ve 2 Jose Cuervo daha…
Gece pahalı bir otelin, lux bir odasında devam etti.
Sabahın çok erken saatlerinde birlikte çıktık otelden…
Taksi çağırdık ve otelin bahçesinde arabanın gelmesini bekliyoruz…
Onu evine bırakacağım, sonra metro istasyonuna geleceğim, yolum uzun, Gemi Kaptanı’da olsam, mesai saati 08:00’dan önce gemiye varmak gerek, prensip meselesi…
Makyajı yüzünden giden, bir de üstüne üstlük yorgun bir Akemi’yi görüyorum:
Tekila Allah belanı vermesin senin)))
Akemi yorgun ama mutlu, arabayı beklerken, otelin çiçekli bahçesinde selfieler çekiyor, bazen karelerine beni de katıyor, saçları beyaz gömleğime yayılmış resimlerinde konu mankeni oluyordum…
Böyle 4-5 resmimiz bulunduğunu sonra öğreniyorum…
Taksi geldi, bindik…
Çabucak Akemi’nin evine vardık.
İnerken, ara beni, Japonya’dan gitmeden yine buluşalım haaa nidalarıyla arabadan ayrıldı…
Allam bu gece benim sır gecem olsun, hiç kimse bu Akemi’yi görmesin, öğrenmesin…
Metro’ya doğru yola çıktık…
Messenger üzerinden mesaj geldi sesi duydum …
Türkiye’de gece yarısı…
Kim mesaj yollar ki!!!!!
Aaaaaaaa, büyük kızım Nihan….
Dert ortağım, sıkı arkadaşım canım evladım, Sarkaizm üstadı…
İnşallah kötü bir şey yoktur, açtım mesajı
—— puhaaavvvoooo Baba, yuh sana
—— ne oldu kızım ?
——
—— kızım söylesene
—— Baba koca Japonya’da bula bula bunu mu buldun Allahaşkına
—— kimi kızım?
—— dur bakayım kızın adına… Hah Akemi
—— Allah Allah, sen Akemi’yi nereden öğrendin?
—— Baba, hatun seni Facebook’ta yayınladığı bütün resimlerde etiketlemiş
News
