Yıllar önce istanbul kazan ben kepçe iş arıyordum.

Hiç tanımadığım iş merkezlerine ,iş yerlerine merhaba iyi günler

Başar Özdemir diyerek giriyordum.

Özgüvenin zirvede olduğu ama istanbulda işlerin bu şekilde ilerlemediği dönemlerdi.

Henüz şimdiki kadar da tanınmıyordum.

Kibir değil ego değil  tanınmama vesile olan ben değilim şiir kitabım.

“Aganta”

Neyse bir kapıdan içeri girdim olmadı

Diğerinden içeri giriyim dedim  gâri.

Personel müdürü vardı adı bende kalsın.

Başar’cığım bizim gemiler Hindistan’da  diğerleri Brezilya’da ben sana soruyorum benim seni o gemilere almam için geçerli bir şey söyle dedi.

Abi çay için teşekkür ederim şiir gibi konuştun dedim.

O zaman müsaade senin ! dedi

Neyse İstanbul deyince ayaklarda derman kalmıyor.

Sabahtan akşama kadar 80 şirket gezemiyorsunuz yani.

Umudum kırıldı  kimse bu şehirde beni tanımıyor zahar dedim.

Bir simit aldım Üsküdar Salacak’ta biraz da duygulandım.

Seni yeneceğim İstanbul falan da demedim.

Biz kim İstanbul’u yenmek kim üstadım.

Neyse edebiyat yapmayım lafı uzatmayım. Yıllar geçtikçe gemilere gidip geldikçe biraz tanınırlığımız arttı hepsi bu

Biraz da şiir.

Bundan öte bir şey yok gâri 

Diyeceğim odur ki beni arayan kardeşlerim denizlere, gemilere gidecek olan denizciler.

Sizleri anlıyorum bende sizin geçtiğiniz yollardan geçtim umudum kırıldı özgüvenim yerlerde gezdi.

Ama diyeceğim şu ki arayın kimle görüşmek istiyorsanız personel müdürü olsun Kaptan olsun Armatör olsun.

Arayın kardeşim hepimiz insanız hepimiz o yollardan geçtik.

Umudunuz kırılmasın beni değil onları arayın

Saygılarımla

Başar Özdemir