Aralık 2021’in başlarında, Etiyopya hükümeti Tigray bölgesinden isyancılarla bir yıl süren iç savaşında dramatik bir geri dönüş gerçekleştirdi. İran, Türkiye ve Birleşik Arap Emirlikleri’nden (BAE) yeni bir insansız hava aracı cephaneliği ve diğer askeri destek biçimleriyle donanan Etiyopya kuvvetleri, kendisi de Somali savaşçıları tarafından desteklenen Tigrayan Halk Kurtuluş Cephesi’nin bir saldırısını geri püskürtmeyi başardı. , sırayla Katar tarafından desteklendi.

Pek çok Amerikalı gözlemci, Afrika çatışması gibi görünen şeye en az dört Orta Doğu ülkesinin doğrudan dahil olmasına şaşırdı. Ancak böyle bir ilgi hiç de alışılmadık bir şey değil. Son yıllarda Türkiye, Afrika’da 40’tan fazla konsolosluk ve Somali’de büyük bir askeri üs kurmuştur. İsrail, Batı Şeria’yı işgali nedeniyle artan uluslararası baskıyla karşı karşıya kalırken, kısmen yeni ittifaklar bulmak için “Afrika’ya dönüş” ilan etti. Suudi Arabistan, gıda güvenliği arayışı içinde Etiyopya ve Sudan’da geniş tarım arazileri satın aldı ve BAE, Afrika Boynuzu boyunca deniz üsleri inşa etti. Mısır, Nil Nehri’nin başında bir baraj kurma planları konusunda Etiyopya ile bir çatışmaya karıştı.

Bu karışıklıklar Afrika ile de sınırlı değil. Umman geleneksel olarak kendisini bir Hint Okyanusu ülkesi olarak görüyor ve Hindistan, İran ve Pakistan ile güçlü ekonomik bağları sürdürüyor. Suudi Arabistan ve diğer Körfez ülkeleri uzun süredir Afganistan ve Pakistan’ın içişlerine derinden müdahale ediyor. Türkiye, Azerbaycan’a askeri müdahale de dahil olmak üzere Orta Asya’ya giderek daha fazla müdahil oldu. Hemen hemen her Körfez ülkesi son zamanlarda Çin ve diğer Asya ülkeleriyle olan ortaklıklarını geliştirdi.

Bununla birlikte, bu sürekli ve büyüyen bölgelerarası bağlantıların ortasında, ABD dış politikası Ortadoğu’nun çok daha dar bir zihinsel haritasına bağlı kalmaya devam ediyor. Soğuk Savaş’ın ilk yıllarından bu yana, Washington düzeni Ortadoğu’yu Arap dünyası olarak gördü -genel olarak Arap Birliği’nin üye devletleri olarak tasarlandı (coğrafi uç noktalardaki Komorlar, Moritanya ve Somali hariç) artı İran , İsrail ve Türkiye. Bu parametreler birçok kişiye doğal geliyor. Coğrafi sürekliliğe, bölgenin sağduyulu anlayışlarına ve yirminci yüzyıl tarihine dayanan bu, Amerikan üniversite bölümlerinin ve düşünce kuruluşlarının yanı sıra ABD Dışişleri Bakanlığı’nın Ortadoğu’su.

Ancak böyle bir harita giderek modası geçmiş. Önde gelen bölgesel güçler, geleneksel Ortadoğu’nun içinde nasıl faaliyet gösteriyorlarsa, onun dışında da faaliyet gösteriyorlar ve bölge için en önemli olan rekabetlerin çoğu artık bu varsayılan sınırların ötesinde gerçekleşiyor. Pentagon bunu uzun zamandır biliyor: 2007’de ABD Afrika Komutanlığı kurulana kadar, Ortadoğu’yu yöneten muharip komutan ABD Merkez Komutanlığı’nın kapsadığı bölge, yalnızca Mısır, İran, Irak ve Körfez ülkelerini değil, Afganistan’ı da içeriyordu. , Cibuti, Eritre, Etiyopya, Kenya, Pakistan, Somali ve Sudan—Dışişleri Bakanlığı’nın Ortadoğu’su ile doğrudan çelişen bir grup.

ABD politika oluşturma ve askeri teşkilatlarının böylesine dramatik bir şekilde yanlış hizalanması, bölgenin eski modeline sarılmanın tehlikelerine işaret ediyor. Konsept sadece mevcut siyaset ve askeri uygulamalara ayak uydurmakla kalmıyor; aynı zamanda, seri mülteci krizlerinden İslamcı isyanlara ve yerleşik otoriterliğe kadar günün en büyük zorluklarının çoğuyla yüzleşme girişimlerini de engelliyor. Orta Doğu’nun eski bir tanımı üzerine bilim ve politika oluşturmaya devam etmek, ABD stratejisini bölgeyi şekillendiren gerçek dinamiklere karşı kör etmekle tehdit ediyor – ve daha da kötüsü, Washington’u orada feci hatalar yapmaya devam etmeye çok meyilli hale getiriyor.

SOĞUK SAVAŞ KARTOGRAFİSİ
Şimdi göründüğü gibi, Amerikan Orta Doğu kavramının modern öncesi tarihte çok az temeli vardır. Yüzyıllar boyunca, Kuzey Afrika’nın Arap eyaletleri ve Levant, geniş, çok uluslu Osmanlı İmparatorluğu’nun bir parçasıydı. Körfezin kıyı toplulukları, Kızıldeniz boyunca Afrika Boynuzu ile organik olarak bağlantılıydı. İslami ağlar Mısır’ı ve Kuzey Afrika’nın geri kalanını Sahra altı Afrika’nın derinliklerindeki bölgelere bağladı. Ancak o kadar geriye bakmak yerine, Birleşik Devletler bölgeyle ilgili daha yeni bir kaynaktan kendi versiyonunu benimsedi: 19. yüzyılın sonları ve 20. yüzyılın başlarında Avrupa’nın sömürgecilik ve büyük güç politikaları.

On dokuzuncu yüzyılda, İngiliz ve Fransız emperyal projeleri, Kuzey Afrika ve Levant tarafından tanımlanan ayrı bir bölge fikrini doğurdu. 1830’da Fransa Cezayir’i işgal etti; 1881’de Tunus’u ele geçirdi; ve 1912’de Fas’ı da kontrol etti. Sahra’nın doğal bariyeri değil, Fransız sömürgeci ırksal sınıflandırma mirası, Siyah Fransız Afrikası ile daha açık tenli Araplar ve Berberilerden oluşan bir Fransız Mağrip arasındaki ayrımı bilgilendirdi. Aynı ırkçılık, Akdeniz havzasının kültürel olarak benzer popülasyonları arasında sert bir engel oluşturdu; beyaz Güney Avrupa, Kuzey Afrika ve Arap Yarımadası’ndaki denizin ötesindeki Yakın Doğu halklarından zorla ayırt edildi.

İngilizler, Hindistan ve “Uzak Doğu” veya Asya’daki birincil sömürge çıkarlarına giden yolda bir geçiş noktası rolünden dolayı bölgeyi “Yakın Doğu” olarak adlandırdılar. 1869’da Süveyş Kanalı’nın açılmasının ardından bölge yeni bir önem kazandı. İngiliz emperyal çıkarları şimdi Arap Yarımadası’nı Mısır ve Levant’a bağlarken, bu bölgeleri kuzey, doğu ve güney noktalarından ayırdı. Arap Yarımadası boyunca uzanan bir dizi himaye, 1971 yılına kadar İngiliz kontrolünde kaldı ve diğer güçler bölgeyi yeniden şekillendirmeye başladıktan çok sonra eski sömürge sınırlarını güçlendirdi. Arapların, Perslerin ve Türklerin sözde egzotizmine ilişkin bir dizi ideolojik varsayım, son dönem Filistinli Amerikalı bilgin Edward Said tarafından ünlü olarak “Oryantalizm” olarak adlandırılan bir bakış açısı, bu geniş bölgenin ortak, geri bir ortak paydaya sahip olduğu fikrinin şekillenmesine yardımcı oldu. kültür.

İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, Amerika Birleşik Devletleri Sovyetler Birliği ile Soğuk Savaş rekabetine girerken, ABD Dışişleri Bakanlığı bölgenin Anglo-Fransız konseptini kendi amaçları için uyarladı. Amerika Birleşik Devletleri’nin şu anda “Orta Doğu” olarak adlandırdığı yerin (Londra’ya olduğu kadar Washington’a da yakın olmayan) tanımı, politika yapıcıların hedefleri tarafından şekillendiriliyordu: Arap Yarımadası’nda petrole erişimi sürdürmek, İsrail’i korumak ve eski İngiliz ve Kuzey Afrika’daki Fransız mülkleri, Sovyet nüfuz alanının dışında.

1950’ler ve 1960’lar boyunca, ABD’nin ekonomik ve siyasi öncelikleri, bu haritanın akademik ve politika yapıcı çevrelerde kurumsallaşmasına yardımcı oldu. 1958 Ulusal Savunma Eğitim Yasası, federal kaynakları Soğuk Savaş önceliklerini desteklemek için alan araştırmalarına yönlendirdi ve Ford Vakfı gibi büyük kar amacı gütmeyen kuruluşlar bu çabaya katıldı. Yeni yaklaşım, dünyayı, biri Ortadoğu olan farklı bölgelere böldü. Sonuç olarak, Orta Doğu bilim adamları, sıkı bir şekilde tanımlanmış bu alandaki ülkelerin kültürleri, dilleri, tarihi ve politikaları hakkında derin bir uzmanlık geliştirdiler. Ancak, bu yerler çalıştıkları konular için ne kadar önemli olursa olsun, Sahra altı Afrika veya Afganistan ve Pakistan hakkında pek bir şey bilmeleri beklenmiyordu.

Dubai’nin Singapur ile Bağdat’tan daha fazla ortak yanı var.

Son yirmi yılda, küresel finans piyasaları Kuveyt, Katar, Suudi Arabistan ve BAE dahil olmak üzere en zengin Orta Doğu ülkelerinden bazılarının yönelimini yeniden şekillendirdi. Batılı emlak ve spor kulüplerine derin yatırımları, Asya ile artan ekonomik bağları ve Arap olmayan hizmet çalışanları ve Batılı gurbetçilerden oluşan geniş nüfusları göz önüne alındığında, bu yerleri Orta Dünya’dan ziyade küresel kapitalizmin merkezleri olarak görmek giderek daha mantıklı hale geliyor. Doğu eyaletleri; Dubai’nin Singapur veya Hong Kong ile Beyrut veya Bağdat’tan daha fazla ortak noktası var. Benzer şekilde, Suudi Arabistan ve BAE’nin İsrail yapımı dijital gözetleme araçlarını kullanması, diğer Arap rejimlerinin modellerinde olduğu kadar Çin’in modelini de yansıtıyor. Ekonomi ve teknolojideki bu tür küresel bağlar, yakında bu devletlerin dış politikalarında herhangi bir geleneksel bölgesel öncelik kadar önemli bir rol oynayabilir – sözgelimi onları Asya’ya yaklaştırabilir veya Batı demokrasilerinde seçimleri manipüle etmeleri için yeni teşvikler sağlayabilir. .

Buna karşılık, bir zamanlar Arap dünyasında birleştirici bir güç olarak hizmet eden İsrail-Filistin çatışmasının önemi dramatik bir şekilde azaldı. İsrail’in Batı Şeria’da tırmanan yerleşimlerini hedefleyen Boykot, Ayrılma ve Yaptırımlar hareketi, Ortadoğu’dan çok Amerikan üniversite kampüslerinde ve Kongre salonlarında ilgi gördü. Avrupa, Birleşmiş Milletler ve Uluslararası Ceza Mahkemesi, İsrail-Filistin anlaşmazlıkları için herhangi bir Arap başkentinden daha merkezi savaş alanlarıdır. Bugün Filistin davası, Batı’da benzeri görülmemiş bir destek kazanırken, Bahreyn ve BAE’nin 2020 Abraham Anlaşmalarında İsrail ile ilişkileri normalleştirme kararının gösterdiği gibi, Arap bölgesinin devletlerinden nadiren daha az sempati gördü. Bu anlaşmanın sınırlı somut etkilerine rağmen, İsrailliler anlaşmayı bir arınma duygusuyla benimsiyor gibi görünüyorlar, çünkü kısmen Ortadoğu’nun İsrailliler için olduğu kadar Araplar için de güvenlik veya siyasi kaygıların birincil arenası olarak geçişini işaret ediyor.

BİZİM DEĞİL, ONLARIN HARİTASI
75 yıldır, bildiğimiz Orta Doğu, büyük ölçüde Amerikan üstünlüğünün bir yapısı olmuştur. O zamanın çoğunda ABD haritası anlamlıydı çünkü Washington’un bölgedeki öncelikleri bölge siyasetini etkilemede önemli bir yol kat edebilirdi. Washington’un Soğuk Savaş stratejik doktrinleri, ABD’nin bölgedeki birincil Batı gücü olarak Fransa ve Birleşik Krallık’ı yerinden ettiği 1956 Süveyş krizinden 1989’da Berlin Duvarı’nın yıkılmasına kadar ittifakları ve müdahaleleri şekillendirdi. 91 Körfez Savaşı, tüm yolların Washington’a çıkıyormuş gibi göründüğü bir Amerikan bölgesel düzenini sağlamlaştırdı. Birleşik Devletler, Madrid konferansından Oslo anlaşmalarına kadar Arap-İsrail barış sürecinin idaresini tekelleştirdi ve İran ile Irak’ı ikili olarak çevrelemesi Körfez’in jeopolitiğini belirledi.

Ancak ABD’nin küresel konumu hızla düştü ve dolayısıyla büyük ölçüde ABD çıkarları etrafında örgütlenmiş bir bölgenin tutarlılığı da öyle. 2003 yılında Irak’ı işgal etme yönündeki feci kararın yansımalarının ortasında, art arda üç ABD başkanı, ABD’nin Ortadoğu’daki taahhütlerini düşürmeye ve Asya’ya yönelmeye çalıştı. Ve ABD’nin gerilemede olduğu algılanırken, bölgesel güçler bölge için kendi tanımlarını ileri sürdüler: Körfez ülkeleri için Hint Okyanusu merkezli bir düzen, Kuzey Afrika ülkeleri için Sahel ötesi bir yönelim. Bu, geleneksel çatışma bölgelerinin ortadan kalktığı anlamına gelmez. Örneğin İran, vekil ağlarını ve nüfuzunu parçalanmış Irak, Lübnan, Suriye ve Yemen devletlerine yaydı ve İsrail ve Suudi Arabistan ile artan bir rekabete kilitlendi. Ancak bölgesel rakipleri gibi İran da Afrika’daki faaliyetlerini artırdı ve başta Çin olmak üzere Asya’daki devletlerle ortaklıklar kurmaya başladı.

Amerika Birleşik Devletleri için, Sahra altı Afrika’da cihatçı isyanların yükselişi, 11 Eylül’den sonra ortaya çıkan Orta Doğu odaklı terörle mücadele doktrinini geçersiz kıldı. ABD güçleri Irak ve Suriye’den çekilse de, ABD insansız hava araçları saldırıları ve terörle mücadele operasyonları Sahel üzerinden Somali’den devam ediyor. Amerika Birleşik Devletleri Orta Doğu’dan çıktığının sinyalini verirken bile, aynı güvenlik endişelerinin çoğunu Sahel ve Doğu Afrika’da ele almak için aynı askeri mimariyi sürdürüyor veya genişletiyor.

Amerika geri çekilirken, bölgesel güçler Ortadoğu’yu yeniden tanımlıyor.

Ve şimdi ABD, Ortadoğu hakkında Washington’dan farklı düşünen Pekin ile de mücadele etmelidir. Çin’in bölge haritası, Washington’un değil, kendi stratejik çıkarlarını izliyor. Kuşak ve Yol Girişimi aracılığıyla Pekin, Körfez’deki enerji çıkarlarını ve Afrika’daki varlığını genişletti. Körfez ülkeleriyle, siyaseti küçümseyerek ve altyapı ve enerji kaynaklarına odaklanarak İran ile Körfez Arap ülkeleri arasındaki uçurumu kapatan bir dizi anlaşma imzaladı. Çin’in artan katılımı, petrol üretimini ve diğer bölgesel işbirliği biçimlerini istikrara kavuşturmak için yeni umutlar açtı, ancak Washington kendi bölgesel çıkarlarını Çin ile artan rekabetiyle dengelemeye çalışırken, tehlikeli yanlış anlama fırsatlarını da çoğalttı.

ABD’li akademisyenler, analistler ve politika yapıcılar Orta Doğu’yu ayrı bir coğrafi alan olarak daha az ve daha çok, daha geniş sosyal güçlerin ve güç akışı için değişen rekabetlerin içinden geçtiği akışkan bir devletler ve nüfuslar topluluğu olarak anlamaya başlasaydı, bu son gelişmelerin çoğu çok daha az şaşırtıcı görünüyor. Geleneksel Ortadoğu’nun ötesinde düşünmek, yalnızca unutulmuş tarihin kurtarılmasını gerektireceği için değil, aynı zamanda sahada hızla değişen gerçeklerin daha iyi anlaşılmasına yol açacağı için de Washington için doğrudan analitik ve stratejik faydalar sağlayacaktır.

Ancak bölgeler arası bir yaklaşımın riskleri vardır. Sadece Pentagon’un daha geniş bölge tanımını benimsemek, son yirmi yılda Afganistan ve Orta Doğu’daki başarısız ABD politikalarının çoğunu karakterize eden güvenlik odaklı odağı yeniden üretebilir. Bu bir trajedi olurdu. Bölgeler arası bir mercek, akademisyenlerin ve politika yapıcıların yalnızca eski paradigmaların ötesine geçmelerine değil, aynı zamanda ABD’nin yurtdışında kalkınmayı ve iyi yönetişimi nasıl desteklediğini yeniden düşünmelerine de izin vermelidir. Washington’un Afrika ve Avrupa’nın göç krizine daha etkili bir yanıt üretmesine, dünya güçlerini Libya ve Yemen’in yıkıcı savaşlarına yanıt vermek için daha iyi hizalamasına ve işbirliğinin çok daha anlamlı olacağı alanlarda ve konularda Çin ile gereksiz çatışmalardan kaçınmasına yardımcı olabilir. Ortadoğu ile ilgili eski kültürel ve politik varsayımları terk etmek ve bölgeyi daha geniş bir küresel bağlamda görmek, ABD ve müttefiklerinin sonunda insan haklarını savunmak ve orada gerçek demokratik değişimi teşvik etmek konusunda ciddileşmelerini sağlayabilir.

Washington, bölgenin modası geçmiş bir konseptinde kilitli kalarak, Orta Doğu’nun ana oyuncularının davranış ve çıkarlarına ilişkin anlayışını budama riskiyle karşı karşıyadır; Çin gibi diğer küresel güçlerin oradaki eylemlerini yanlış anlamak; ve bir Amerikan geri çekilmesinin etkilerini abartmak. Orta Doğu’nun ötesini düşünmek zor olacak: birikmiş uzmanlık, derinden içselleştirilmiş düşünce kalıpları ve yerleşik bürokratik yapıların hepsi bu yolda duruyor. Ancak küresel gücün ve bölgesel uygulamanın değişen dinamikleri, birçok önde gelen Orta Doğu devletini hızla yeniden yönlendiriyor ve izledikleri harita artık Washington’un değil; harita kendilerine aittir. Artık onu okumayı öğrenmek Washington’a kalmış.

Yazan : MARC LYNCH, ( George Washington Üniversitesi’nde Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Profesörüdür. )